Een mislukte adoptie
Een sterke uitspraak? Nee, hetzelfde dier geeft immers bij de één (te) grote problemen en wordt bij de ander een geliefde huisvriend. Het toverwoord is:
-de hond: zijn aard, gedrag, geschiedenis > WAT HEEFT DEZE HOND NODIG QUA AANPAK EN OMSTANDIGHEDEN
-en de mensen: hun kwaliteiten, persoonlijkheid, instelling naar de hond > KUN JIJ DIE AANPAK EN DIE OMSTANDIGHEDEN BIEDEN
TOEPASSING VAN DE GOEDE AANPAK MET GEDULD EN CONSEQUENTIE EN ZONDER BOOSHEID
Een plezierige hond zonder rugzak, niet te oud, met een leuke snoet kan vaak meerdere baasjes krijgen en staat open voor leren c.q. vertoont weinig problemen. Hoewel, ook gemakkelijke honden kun je alsnog meer of minder verpesten (onzeker of blafferig maken of nog erger), bv. door inconsequent gedrag, ongeduld, te veel alleen laten, te weinig beweging, onbegrepen boosheid of andere onevenwichtigheden in jezelf. Kijk dus eerst goed naar de (aard van de problemen van de) hond: wat heeft deze hond nodig, aansluitend op zijn/haar geschiedenis, aard en gedrag. En kijk dan of jij die benodigde omstandigheden en aanpak kunt bieden en zo ja, met (indien nodig: veel) geduld en consequentie kunt toepassen.
Het is immers aan ons, volwassen mensen, om het goede handvat te vinden, net als bij jongeren. Het lukt de één wel en de ander niet om het goede handvat te vinden om een (problematisch) kind te bereiken. En lukt het niet, dan is het eerlijk om het niet (alleen) aan de andere partij (het kind, de hond) te wijten, maar op zijn minst aan de match: de combinatie van de aard van de problemen, van jouw aanpak daarvan en van de omstandigheden. Mislukking is pijnlijk. Maar met een eerlijke kijk naar de combinatie van hond en eigen aanpak/omstandigheden kun je een goede analyse maken: wie weigert ook naar zichzelf te kijken en het alleen wijt aan hond (of kind), die schrijft hen in wezen af. En dat wil toch niemand?
En wat is er mis met de uitspraak: De juiste aanpak en omstandigheden kan ik niet bieden? Het is eerlijk, geeft ruimte voor nieuwe kansen. Maar voorkomen van zulke pijnlijke ervaringen is natuurlijk beter. Daarom is er tevoren eerst mailcontact, dan telefonisch contact en tot slot, als de match waarschijnlijk lijkt, een huisbezoek. En de meeste mensen waarderen dat, ook als we wel eens nee zeggen. (Hoewel niet iedereen:‘Het lijkt wel of ik een kind uit China wil adopteren’ werd er eens gezegd door een mevrouw die geen huisbezoek wenste).
En daarnaast doet de combinatie LIEFDE EN BEWEGING EN DISCIPLINE wonderen.
De mislukte en de geslaagde adoptie van Richy > Easy: het belang van acceptatie en veiligheid èn hoe snel het fout en hoe snel het goed kan gaan.
Na een asielperiode van meer dan een jaar kwam Richy op een zonnige dag naar Schiphol. Beschrijving: 1 ½ jaar, lief, redelijk grote mix (o.a. Rotweiler). Voor het aanvangen van de lange reis naar het opvangadres, liepen we een poos op de groene strook naast de parkeerhallen: lopen en frisse lucht ontstressen en wat dan wordt ontlast, komt niet in de auto (altijd meegenomen). Hij was rustig, maar ontlastte zich niet: toch stress? In de auto mocht hij los achterin op een lekkere deken. Maar hij knaagde wat rusteloos aan hoofsteunen en bekleding. Daarom kwam hij op de achterbank met één van ons en ging rustig met de kop op schoot liggen. Analyse: Richy is een lieve schat, maar voelt zich (wat) onzeker en onveilig.
Op het opvang adres hetzelfde. Hij mocht daarom de eerste nacht in de slaapkamer en met een paar tussenstapjes (op de gang met deur open e.d.) kon hij al snel apart slapen. Een lieve hond, goed met mensen en honden. En toch ging de 1 e adoptie mis: Richy moest ‘s nachts direct alleen in de bijkeuken in een bench, raakte in paniek in deze voor hem nog onbekende situatie met weer nieuwe mensen. Hij verbouwde de bench en moest de volgende nacht in een nog sterkere bench die natuurlijk ook weer verbouwd werd. En daarna was er alleen nog maar een hele rusteloos door het huis lopende hond waar men onzeker en bang van werd.
Terug op het opvangadres was hij snel weer de oude, lieve Richy en al snel had hij weer belangstelling. Twee jonge mensen die niet verwachtten dat hij meteen alles al zou (aan)kunnen en hem wel veiligheid boden: door de eerste nachten beneden te slapen in dezelfde ruimte, door het alleen zijn in stapjes op te bouwen, door te accepteren dat hij nog niet helemaal zindelijk was en nog nooit manieren had kunnen leren in een armzalig asiel met honderden honden. Richy, nu Easy, is verrassend snel veranderd in een rasechte knuffelkont, thuis vrij rustig, maar buiten rent hij zich de longen uit zijn lijf. Hij is zich steeds zekerder gaan voelen. De timide hond is een vrolijke, speelse kameraad geworden. Dit dankzij de rustige aanpak van zijn jonge baasjes die hem accepteerden zoals hij was, en met behulp van een gedragstherapeut Easy op de juiste manier hebben weten te begeleiden.
Na een zwaar leven in Roemenië en 7 verhuizingen in Nederland vond het 2-jarige hondje Arun een baas die hem begrijpt en aankan
Arun stond te boek als makkelijk en sociaal. Op zijn 1 e adoptieadres ging het even goed, tot hij mannen ging wegjagen. In een tijdelijk opvanggezin met honden, kat, kinderen waren er nul problemen, maar bij zijn 2 e adoptie deden zich dezelfde moeilijkheden voor met mannen, evenals bij de opvang waar hij daarna terecht kwam. Hij werd toen overgeplaatst naar een andere opvang met veel andere honden. Daar was Arun voorbeeldig: hij luisterde, wandelde los, liep mee bij de fiets, speelde. Maar bij zijn 3 e adoptie was het weer raak: mannen en katten waren het doelwit. En na een week was hij weer terug op het oude opvangadres waar het weer probleemloos ging. We raakten wanhopig, allereerst voor dit mooie, lieve hondje zelf: zo’n zwaar verleden en dan nu dit gezwerf in Nederland.
En toen kwam de 4 e en zoals het nu lijkt laatste adoptie. Arun is nu al ruim 7 maanden bij zijn nieuwe familie, een gezin met 2 grotere jongens, een grotere hond en 2 katten. Zijn nieuwe baas heeft het handvat gevonden om Arun tot rust te brengen en te disciplineren, als hij zijn oude mechanismen van stal haalt. Deze baas raakt niet van zijn stuk bij incidenten,maar grijpt steeds onmiddellijk rustig, adequaat en uiterst consequent in. Hij is heel alert op fout gedrag en wordt dan niet boos, maar hanteert de juiste toon en aanpak. Als hij uithaalt naar mannelijk bezoek, moet Arun naar zijn plaats en mag pas terugkomen, als hij stopt met grommen, wat snel gebeurt, want niemand reageert erop. Hij leert hem daarmee stap voor stap dat mannen geen bedreiging zijn. Zo ook dat zijn felle bezitterige gedrag niet nodig is, dat hij zijn eten niet hoeft te verdedigen, dat touwtrekken een spel is en geen agressie, dat je van de katten afblijft etc. En daarnaast krijgt hij heerlijke soms urenlange wandelingen en zwem- en speelpartijen met zijn nieuwe baasjes en zijn nieuwe hondenhuisvriend.
Arun heeft veel meegemaakt, heeft weinig bodem en verdedigingsmechanismen opgebouwd die hij nu weer moet afleren. In feite heeft hij geen (zelf)vertrouwen en ziet de aanval als de beste verdediging. Zijn moed en behoorlijke intelligentie heeft hij ingezet om van zich af te bijten en het voortouw te nemen, als hij de kans krijgt, om zichzelf en zijn omgeving te beschermen/verdedigen.
Dat Arun probleemloos was op 2 van de opvangadressen komt, naar wij denken, doordat hij daar in een grotere roedel zat, waar grotere honden de hiërarchie bepaalden. Overigens zien wij vaker dat een hond, een roedeldier immers, bij een maatje gebaat is. Om niet alleen te zijn, om te spelen, om zich aan op te trekken enz. Het vereist meer van ons, mensen, wanneer we een hond dat kameraadje niet geven. Natuurlijk wennen ze eraan de enige hond te zijn, en een enkele hond met een bepaalde problematiek of instelling kan zelfs beter alleen zijn, maar vaak is het fijner voor de hond om niet alleen te zijn en soms is een andere hond dus zelfs een oplossing.